در طول داستان، کشمکش عصبی درونی شخصیت‌های فیلم نخست، نسبت به عقاید سنتی و مدرن خود و سپس نسبت به اخلاقیات و یا معضلات اخلاقی، شک و تردیدی را می‌آفریند که این شک و تردید روزمره و همراه با اعصاب خردی، وقتی با سرنوشت انسان در قالب بودن یا نبودن گره می‌خورد، داستان فیلم را «فرا ایرانی» و یا به عبارتی «جهانی» می‌کند.
بنابراین، با چنین چینشی است که مخاطب آمریکایی یا اروپایی، هنگامی که این فیلم را می‌بیند، خود را شبیه شخصیت‌های ایرانی فیلم دیده و تمایزی میان خود و شک و تردید‌هایش با شخصیت ایرانی نمی‌بیند و اینگونه است که برخی منتقدان آمریکایی بر این باورند که جدایی نادر از سیمین ـ که خود، یک جدایی می‌نامندش ـ فیلمی است که امسال حرفی برای گفتن دارد و ممکن است در کنار فیلم‌های آمریکایی، جوایز متعددی به دست آورد.
در همین باره، یکی از منتقدان جدایی نادر از سیمین درباره آن می‌نویسد: اين فيلم در آمريكا به زبان فارسي و با زيرنويس انگليسي به نمايش درآمده، ولي اگر شما يك انگليسي زبان باشيد هم، از همان لحظات نخستین اين فيلم، مانع زبان از بين مي‌رود و با شخصيت‌هاي فيلم، آنچنان ارتباطي برقرار مي‌كنيد كه كم‌كم اين احساس در شما پدید مي‌آيد كه متوجه آنچه مي‌گويند، مي‌شويد و ديگر حتي نيازي به خواندن زيرنويس فيلم هم نداريد؛ هرچند هاليوود همواره فيلم‌هايي مي‌سازد كه به ما اين فكر را القا مي‌كند كه ما و آنها جدا از هم و كاملا متفاوت از يكديگريم، اين فيلم نشان مي‌دهد كه مردم ما چقدر شبيه هم هستند.
فیلم جدایی نادر از سیمین ـ که در ایران هم در بالاترین فیلم‌های پرفروش در زمان اکران خود بود ـ یکی از غیر سیاسی‌ترین فیلم‌هایی است که تا کنون به جشنواره‌های خارجی ارایه شده است؛ هرچند در هنگام اکران به دلیل رقابت برای فروش با رقیب خود، حالتی سیاسی از جنبه پخش پیدا کرد که احتمالا تلاش‌های پخش کننده این فیلم ـ که اتفاقا پخش کننده فیلم اخراجی‌های 3 نیز بود ـ برای گرمتر کردن بازار این هر دو فیلم در سیاسی شدن آنها بی‌تأثیر نبود و این تنها هنر ما ایرانیان است که از غیر سیاسی‌ترین فیلم بین‌المللی کشور، سیاسی‌ترین تعبیر‌ها را بیرون می‌آوریم.
به تازگی اصغر فرهادی، تهیه کننده و کارگردان فیلم جدایی نادر از سیمین، در مصاحبه با ایسنا، شایعات مربوط به مهاجرت خود از ایران را تکذیب کرده و گفته است، پس از پایان کار‌هایش به ایران برمی‌گردد وی خود در این باره می گوید :
واضح است که نه. من نه مهاجرت کرده‌ام و نه قصد مهاجرت دارم. اولين بار هم خبر مهاجرتم را پشت چراغ قرمزي در ميدان هفت تير تهران شنيدم. کمتر از دو ماه است که براي تحقيق و آشنايي با فضا به پاريس آمده‌ام تا نوشتن فيلمنامه را با همکار نويسنده‌اي که در پاريس ساکن است آغاز کنم و بعد از اتمام نگارش هم مشغول پيش توليد و فيلمبرداري خواهيم شد. بلافاصله بعد از آماده شدن فيلم هم با خانواده‌ام، که نمي‌خواستم اين مدت را از آنها دور باشم، به ايران باز خواهيم گشت. به هر حال وقتي قرار است شما فيلمي در کشوري ديگر بسازيد، لازم است مدتي آنجا بمانيد و در حد ضرورت داستان با محيط آشنا شويد. نمي‌شود براي چنين داستاني امروز آمد و فردا پيش توليد کرد و يک ماه يا دو ماه بعد فيلمبرداري. زمان نياز است.
حال باید منتظر ماند و دید که آیا نماینده سینمای ایران خواهد توانست در اسکار توان بالای رقابتی خود را به رخ رقبا بکشد یا دست ایران از جایزه اسکار همچنان کوتاه خواهد ماند؟
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
آمار
وب سایت:
